Werkbezoek Sri Lanka 2009 Stichting Ayubowan

21 november
Vanochtend de meisjes uit Gampola die hier studeren nog even op de foto gezet. Met twee fietsen gaan we vandaag Negombo verder verkennen op leuke kleding. Om middernacht moeten we dan op het vliegveld zijn voor de vlucht terug naar huis.

Wij hopen dat iedereen een beetje een beeld heeft gekregen van onze belevenissen en mooie contacten hier in Sri Lanka. Het was een druk programma, maar toch hebben we nagenoeg alle relaties, scholen en tehuizen kunnen bezoeken. Ook mede dankzij Gabriel, die 10 dagen met ons heeft meegereisd. Iedereen bedankt die ons heeft gevolgd. Alle reacties en mailtjes hebben we gelezen, maar door de tijdsdruk hebben we ze niet kunnen beantwoorden. Terug in Nederland zullen we alles verder uitwerken. Schrijfouders worden via hun contactpersoon op de hoogte gebracht van het laatste nieuws en eventuele foto´s van hun schrijfkind of schrijfvriendin.

Groeten Tilly en Ineke

20 november
Onze laatste dag met bezoeken. Allereerst rijden we naar de Bethlehem crèche waar we als stichting al vele jaren een kerstproject hebben lopen. Tijden veranderen en andere hulp is gewenst. Door de crisis zijn diverse geldstromen verminderd en er zijn weken dat ze soms letterlijk moet bedelen bij de winkels om de 75 kinderen die hier vijf dagen in de week komen te kunnen voorzien van een maaltijd. Ook is er achterstallig onderhoud. We adviseren de zuster om een begroting in te dienen met verschillende onderdelen als voedsel, educatie en onderhoud. De aanwezige kinderen verzorgen nog een dansje, zie foto, dan door. Om 12.00 uur worden we verwacht in Nayakakanda, het provincialaat van de Good Shepherds. Op dit grote terrein staan aparte tehuizen voor oa. babyopvang, getraumatiseerde meisjes, noodopvang (blijf van mijn lijf) tot aan oudjes die nergens meer terecht kunnen. Met de zuster praten we alle schrijfcontacten door die wij daar hebben, waarna we zowel de jongere als oudere dames ontmoeten in een van de ‘cottages’. Het is een warm weerzien want we kennen de meeste nog van de vorige keer. Ze zingen en dansen wat voor ons en wij brengen hun leuke blouses en zakdoekjes. Ineke haar schrijfvriendin was jarig, dus ook het lang ze leven laten wij horen. We zetten alle dames op de foto en maken ook een groepsportret, zie foto. Vier dames bewonen hun eigen huisje en daar mogen we een kijkje nemen. Het is er heel gezellig, met een eigen woonkamer, keuken, zie foto, en slaapzaal. Ze zijn er trots op nog zelfstandig te kunnen wonen. We aanschouwen verder nog even het Euphrasia’s Home, dat vorig jaar het jubileumproject was. Het regende net toen wij daar waren, maar gelukkig door de nieuwe dakpannen, zie foto, geen lekkages meer! We slapen vannacht weer bij de zusters in Bolawalana.

19 november
Er staat een heerlijk zoet ontbijt voor ons klaar, zie foto, met springrolls en pancakes gevuld met kokos en suiker, hoppers en een soort oliebol. Daarbij papaya, ananas en banaan. Vandaag staat het provinciehuis van de Carmel zusters in Borella Colombo op ons programma. We hebben daar verschillende afspraken, nagenoeg tegelijk. Allereerst zit daar een zuster die verslag doet over een schrijfjongen die in Bandurawela zit en daarom op de lijst van Badulla staat. En komt dat mooi uit, want ook de nieuwe contactpersoon van Badulla, Armand, hebben we hier naar toe laten komen. Badulla, waar we vorige week onverwachts snel weg moesten doordat we anders letterlijk de trein miste, krijgt nu de aandacht. Armand zal binnenkort daar een bezoek brengen en alle kinderen ontmoeten en fotograferen en bespreken. Ook ons contact in Borella, een oude zuster van 84, is aanwezig. Ze mag dan oud en broodmager zijn, ze heeft een leuke cynische humor en kan, hoewel we haar verzoek niet inwilligen, blijven lachen. Een andere zuster heeft het contact overgenomen met een aantal schrijfkinderen die onder de hoede waren van een vorig jaar overleden zuster, zie foto. Twee van hen, nu 20 en 21 komen langs. Wouw, dat zijn nog eens andere jongens dan 4 jaar geleden. Een ervan kennen we zelfs al toen hij 11 was en meeging op schrijfouderreis. Toen een klein manneke, nu een vlotte vent die perfect Engels praat en studeert. Ook een zuster die we kennen van ons bezoek aan Jaffna in 2005 is aanwezig. Ze is ziek geweest en nu herstellend. We laten haar onze foto’s van die tijd zien en herinneringen komen boven. Dan is het tijd voor een bezoekje aan onze vriendin, zuster S die eind oktober door een auto-ongeluk in het General Hospital van Colombo is belandt. Het is een gigantisch complex. Gelukkig worden we gebracht en vinden we daardoor eenvoudig de weg door lange gangen, zie foto, waar we nog brancards voorbij zien komen waarvan de wieltjes slechter zijn dan onze supermarktkarretjes. De zuster ligt in een afdeling speciaal voor zusters en is heel blij ons te zien. Hoewel ze nog veel pijn heeft door met name kneuzingen, staan haar hersens niet stil en is ze al weer druk bezig met haar kinderen in het noorden van Sri Lanka. Onze dag zit er op en in een klein guesthouse boven Colombo genieten we van de fraai aangelegde tuin, zie foto, het strand met natuurlijke golfbrekers en in de verte de havens, zie foto en een prachtige ondergaande zon.

18 november
Het heeft de hele nacht zwaar gedonderd en geregend. De dochter van onze vrienden moest zelfs vanochtend met de auto van huis naar weg gereden worden, nog geen 100 meter, omdat de tuin blank stond. Ook op de straat grote plassen, zie foto, het verkeer heeft er veel hinder van. We bezoeken vandaag het klooster in Maggona. Zuster R is er nog steeds. Twee jaar geleden al ver in de zeventig en best moe van al het zware werk, nu nog steeds druk. We gaan direct met haar op pad naar twee kleuterscholen, waar een externe partij twee jaar lang heeft gezorgd voor hulp in de vorm van muziekinstrumenten, kasten en eten. De zuster vraagt of wij de projecthulp willen overnemen. In de eerste school zijn ze aan het oefenen voor een concert en dat ziet er heel leuk uit, zie foto. Bijna 160 kinderen uit de regio komen naar de in totaal drie scholen. Het zijn kinderen van arme gezinnen die sociaal laag op de ladder staan. Met deze ‘pré-school’ zoals ze het hier noemen, krijgen ze de kans zich vroeg te ontwikkelen en kunnen ze straks enigszins voorbereid naar het basisonderwijs gaan. De zuster doet dit werk al 16 jaar en s’middags ontmoeten we de schrijfkinderen die ook ooit op deze kleuterscholen zijn begonnen. Kinderen uit zeer arme gezinnen maar met potentie om door te leren. Sommigen zijn binnenkort toe aan hun A level examen, hebben bijles in computer en doen het dus goed. De fotocamera draait overuren om weer alle kinderen en hun moeders vast te leggen. We brengen vervolgens een bezoek aan het St. Vincents Home in Maggona, waar we een klein sponsorproject hebben lopen. Tot onze verbazing krijgen we een mooie powerpointpresentatie over de organisatie van St. Vincents door de Nederlandse Jan uit Bloemendaal. Hij is hier na de tsunami gekomen en heeft veel kennis van ICT en is sindsdien niet meer weggegaan. Het luistert en praat een stuk gemakkelijker in je eigen taal. Het is interessant te horen hoe de organisatie is ingericht en waar nog steeds hulp nodig is. Er zijn diverse mogelijkheden en Jan zal een en ander op papier zetten. Verder spreken we met Father J die speciaal voor ons over gekomen is uit Kandy. Hij toont ons foto’s van het project, zie foto, waarbij kinderen uit 17 gemeenschappen rondom Kandy zonder onderscheid van geloof met elkaar naschool of in het weekend in contact zijn gekomen. De onderwerpen zijn divers en met festiviteiten worden kinderen uit alle leeftijdsgroepen bij elkaar gebracht om iets te vieren. Het project, dat geheel draait op vrijwilligers, maakt onderdeel uit van het landelijke Living Diversities, dat ook onder een andere naam over de hele wereld aan het groeien is. Om projecten invulling te geven zijn sponsors nodig. We krijgen binnenkort een uitgebreide aanvraag met uitleg toegestuurd. We eindigen de dag met een gemberbiertje bij onze vrienden in Beruwela, waar op straat opeens een boot voorbijkomt, zie foto. Gelukkig heeft het niets van doen met een tsunami.

17 november
Het is prachtig weer, de zon schijnt en het is om 10.00 uur al benauwd. Onze eerste afspraak is in Hanwella. Dit kindertehuis is onlangs bezocht door de contactpersoon dus we hoeven geen kinderen te spreken of te fotograferen. We nemen wel de schrijfouderlijst met de zusters door en bekijken de bankboekjes. Als een kind gesponsord wordt gaat altijd een deel van het geld naar het spaarboekje, zodat er wat geld aanwezig is als de educatie is afgerond. Met name als je geen ouders hebt die voor je kunnen sparen is er geld nodig voor je uitzet. Voor een meisje is 1,5 lak, zeg maar 1.050 euro wenselijk, aldus de zuster wil ze kunnen trouwen. Ongeacht of ze arm is of de economie slecht is en de rente laag zoals nu, overeind blijft dat je toch wat in moeten brengen in het huwelijk. Meestal trekt het meisje in bij de jongen, dus hij en/of zijn ouders zullen vervolgens verder voor haar zorgen. We noteren verder twee nieuwe projecten, een bibliotheek en een ontmoetingsruimte voor de kinderen met hun familieleden. Deze laatste moet komen op de plek waar nu nog de koeienstal is, zie foto, die zomaar midden op het terrein de boel ontsiert. We maken foto’s van de gewenste locaties en beide ideeën hebben zeker potentie. Door naar Maharagama waar de zuster ons trakteert op een uitgebreide lunch. Ook hier komt regelmatig een contactpersoon die alle meisjes goed kent en tijd met ze doorbrengt. Een leuk project wat hier loopt is ‘Creative wonders’, waarbij de meisjes op
op alle zondagen (behalve tijdens de vakanties) les krijgen in creatieve ‘doe-dingen’ zoals bijvoorbeeld het leren omgaan met de naaimachine, borduren, bakken van cakes, bloemschikken maar ook het maken en passen van bruidskleding. We adviseren de zuster vervolgens over nieuwe projecten die ze zou kunnen aanvragen. Er is hier best wat achterstallig onderhoud, het tehuis oogt donker en armoedig, zie foto keuken. Bij de wasplaats loopt het water regelmatig over de greppel, zodat je overal natte voeten krijgt als de meisjes wassen of als het heeft geregend. Een training ‘binnenhuisarchitectuur’ aan geïnteresseerde kinderen zou kunnen bijdragen aan educatie over onderhoud van ruimten met bijvoorbeeld les in schilderwerk en meubelreparatie. Hiermee zou je twee vliegen in 1 klap kunnen slaan, namelijk herstel van je eigen tehuis. De zuster heeft wat denkwerk te doen. Wij hebben nog een paar uur om te shoppen. Een punjab voor Tilly, zie foto en op een monsterverkoop langs de weg kopen we voor 6 euro een jasje, een broek en 3 blouses. Dan door naar Ratmalana voor een ontmoeting en een overnachting met en bij vrienden.

16 november
Afscheid van Gabriel en de anderen. Wij vertrekken naar het convent in Yatiyantota. De zuster kennen we goed en het is een warm weerzien. Met recht warm, want hadden we afgelopen nacht nog onze sokken en vesten aan in bed, nu is het om te stikken. Maar een prachtige blauwe lucht is toch beter dan donkere regenwolken. We zijn mooi op tijd om direct de naastgelegen Montesori kleuterschool te bezoeken. Er zijn 3 groepjes kinderen aan de slag onder de bezielende leiding van 3 leraressen en 1 zuster. Een groepje is druk aan het repeteren voor een klein optreden binnenkort, zie foto. We lopen bij alle groepjes even binnen en Tilly trakteert elk kind op een snoepje, zie foto. Na de lunch een rondje in de enorme tuin. De zusters is stap voor stap bezig om oude rubberbomen te verwijderen en te vervangen door mahonie. Het is een tig jarenplan, want ze moet het doen met weinig middelen en spaart elke maand een beetje geld. Een vader van een schrijfkind helpt haar bij het tuinieren en doet ook het schilderwerk. Een ontzettend behulpzaam en opgewekte man, die straalt omdat hij hier mag helpen. Heel mooi om te zien, zie foto met zuster en Tilly. Terug over de toegangsweg naar het tehuis, gelegen op een heuvel, verbasen we ons over het wegdek. Zo lang we hier komen, sinds 1999, is het al slecht en hoewel zuster iedereen die maar zou kunnen helpen al heeft aangeschreven voor hulp is het nog nooit gelukt. Ze zegt dat ze ook hier geld spaart voor wat zand, zodat in elk geval de kuilen voor de deur kan bijwerken. Om 16.00 uur ontmoeten we (bijna) alle schrijfkinderen, zowel degene die buiten wonen als de zes tehuiskinderen. Een groepsfoto wordt gemaakt en verder worden alle gegevens bijgewerkt. Uiteraard ook weer de nodige portretten, met een fleurige achtergrond namelijk de dierentuin op de buitenzijde van de kleuterschool, zie foto. Dan vertrekt iedereen weer naar huis en de zes inwonende meisjes gaan aan de studie, zie foto. De zuster/lerares van de kleuterschool spreken we als we genieten van een kopje thee , waar beter dan in Sri Lanka!, Zij vertelt ons dat ze ook in Pakistan heeft les gegeven. Een niet gemakkelijke opgave in tijden van oorlog, maar ook vanwege het geloof. De Sri Lankaanse zusters staan echter goed aangeschreven als het gaat om onderwijs, dus vertrouwen in hen is er wel. Na samen met de twee zusters en hun ‘stagiaire’ te hebben gegeten, vieren we met alle aanwezigen een klein feestje. Zomaar omdat wij er zijn en het leuk vinden om lekker chocoladecake te eten en liedjes te zingen.

15 november – Tilly en Ineke
Uitgeslapen tot 09.00 uur want de zuster ging naar de vroege mis en zou pas na negenen terug zijn. Wij vinden het prima. Na een ontbijt met een kakelvers eitje van eigen kipje bezoeken we het tehuis waar nu 10 meisjes aanwezig zijn, zie foto. We verblijden ze met een portemonneetje en lopen een ronde door het gebouw. De twee jaar geleden nog ingepakt staande tafels, stoelen en lockers hebben hun weg gevonden. Het ziet er allemaal verzorgd uit. We bezoeken ook de achtertuin – de zogeheten jungle – en zuster verteld dat ze hier last heeft van apen die de kokosnoten stelen. Gabriel en Chandana komen op dat moment net aan en wie zijn hier nu de apies. We maken nog wat foto’s en drinken afsluitend een kopje Nescafé met de zuster. De rest van de dag hebben we ‘vrij’. Bij het Plantation hotel in Yatiyantota, prachtig gelegen aan de rivier hebben we afgesproken met Pieter Beltman, onze penningmeester en Ton Langhout, de secretaris in spé en zijn vrouw voor een lunch met soep en (club)sandwiches, heerlijk Europees. Een korte wandeling naar de naast gelegen hangbrug toont de enigszins primitieve en wiebelende verbinding met de overkant. Het waarschuwingsbord zegt dat je er maar maximaal met zijn drieën tegelijk opmag, maar daar storen de bewoners zich toch echt niet aan, zie foto. Daarna slingeren we 6 km de berg op, door een rubberbomen plantage, naar ons hotel voor de nacht. Een schitterende locatie aan een waterval. Het water klettert naar beneden en stroomt onder onze prachtig ingerichte kamers. Tussen kamers en restaurant zit een natuurlijk zwembad waar we even in plonsen, zie foto’s. s’Avonds praten we onze bevindingen door met de anderen, zie foto en kijken ook naar de toekomst. Waar is nog meer hulp gewenst in Sri Lanka? Het is niet zo maar te zeggen, want er zijn vele factoren die meespelen en meewegen.

15 november - Gabriël
Vanmorgen uitgerust wakker geworden. Gisteravond heb ik al aangegeven een Srilankaans ontbijt te willen hebben en klokslag 08.30 uur wordt er op de deur geklopt hoe ver ik was, want het ontbijt stond klaar. En wat voor één, een hele pittige met diverse curry’s, vis, aardappel en sambal kokosmoot met stringhoppers. Vervolgens op pad naar Polgahawale waar we Tilly en Ineke ophalen. Terwijl ik dit typ zijn we onderweg richting Yatiyantota. Hiermee sluit ik mijn Ayubowan werkbezoek 2009 af. Ik zal nu nog enkele dagen gaan ontspannen om alle mooie indrukken een plek te geven.
Gabriël Koetsier

14 november - Tilly en Ineke
We konden vanochtend iets langer slapen. Het is zaterdag en de meeste meisjes zijn thuis om hard te studeren voor hun examen in december. Het schooljaar loopt hier namelijk van januari tot december. Met de zuster superior nemen we na het ontbijt alle schrijfkinderen door. Het afgelopen jaar is het schrijfcontact niet optimaal geweest door afwezigheid van deze zuster en ziekte van een andere zuster, maar daar gaat ze verbetering in aanbrengen. Qua projecten staan een kleine diepvrieskist voor de kinderen en een muziekproject voor counseling bovenaan het lijstje. We maken leuke foto´s van de aanwezige schrijfkinderen en uiteraard ook weer een aantal groepsfoto’s, zie foto. Het is jammer dat de taal een barrière blijft. Dit in tegenstelling tot het tehuis in Badulla, waar we afgelopen donderdag waren. Vanaf begin februari heeft de zuster daar ingezet op Engels praten, met haar en met elkaar, daarnaast twee maal per week les. Ook hangen boven alle deuren de naam van de betreffende ruimte in het Engels. Het was een openbaring hoe we daar te woord werden gestaan, ook door de allerkleinsten. Om 12.45 uur gaat onze trein. Voordat we vertrekken willen we de kinderen graag trakteren op een ijsje, maar het blijkt vandaag almgiving te zijn. Een katholieke feestdag die ons onbekend is, maar waarop men iets voor de armen doet. Vandaag zal er eten worden gebracht. Dus de zusters en kinderen zullen vandaag extra lekker worden verwend. We laten geld achter voor morgen. Op het treinstation kopen we een kaartje en reizen we wederom in de observation saloon en zijn we met 1,5 uur in Polgahawela. Onderweg worden we wederom getrakteerd op prachtige uitzichten in de bergen en later als we lager rijden op mooie groene rijstvelden, zie foto. In de verte zien we de regenbuien al dichterbij komen en ja hoor als we aankomen komt de regen met bakken naar beneden. Met een tuk tuk naar het tehuis, waar hele families op ons staan te wachten, zie foto. De meeste kinderen komen namelijk van buiten het tehuis uit zeer arme gezinnen. Met hulp van schrijfouders kunnen deze kinderen in elk geval naar school. Tilly loopt de schrijfouderlijst door en vraagt vooral ook naar bijzonderheden zoals familiesituatie, school, beroepskeuze en hobby’s. Ineke maakt mooie foto´s van de bijzonder lange jongens - de meeste mannen zijn in Sri Lanka namelijk niet zo lang - en de mooie meisjes! Tot slot nog een tweetal danspresentaties. Helaas zijn we in de dans niet zo goed thuis, dus waar het over ging weten we niet maar het ziet er prachtig uit. Alle aanwezigen krijgen dan nog een frisdrankje, een koekje en van ons een mapje met postzegels en dan gaat iedereen weer naar huis. Met de zuster lopen we vervolgens het tehuis door. In 2007 is al heel veel gerealiseerd, dus er zijn nu niet zo veel projecten. Wel zijn de toiletten van de zusters toe aan modernisering. We geven de zuster nog wat andere suggesties. Om 20.00 uur gaan we aan tafel. De zuster is een drukke prater en we kunnen haar niet altijd volgen, maar het is gezellig. Ze is 75 jaar en nog altijd aan het werk, over 2 jaar is ze 50 jaar zuster. Het is zo slecht nog niet in Nederland. Dan kijken we nog even de bankboekjes door en gaan we op tijd te bed. Morgen worden we om 11.00 uur opgehaald door Gabriel en onze chauffeur. We zijn benieuwd naar hun verhalen.

14 november - Gabriël
Heerlijk geslapen in het Sherine Garden Hotel in Kandy. Gezien mijn eerdere ervaringen met snel wakker worden door een aap op mijn balkon, zag ik hier een sticker op de balkondeur geplakt met de melding dat je de deur altijd gesloten moet houden vanwege stelende apen, dat zal ik zeker doen! Vervolgens na een heerlijk ontbijt vertrokken naar de eerste stop in Matale. Aangekomen in het convent heb ik samen met de zuster eerst de administratie doorgelopen, om vervolgens diverse foto’s te maken van de projecten die gaan starten, alsmede ook te kijken naar nieuwe projectaanvragen. De zusters hebben alles goed voorbereid en ook de planning van de uitvoering is prima in orde. Vervolgens voeren de kinderen een mooie show uit, ook hier weer echt van genoten (zie foto Matale). Chandana gaf aan dat hij erg graag foto’s wilde maken zodat ik er ook zelf op zal staan, volgens mij is dat zijn tweede roeping! Na Matale zijn we weer op weg gegaan naar het volgende convent in Wahacotte. Om 15.00 uur komen we aan in de stromende regen in het girlshome. Er staat een gigantische lunch klaar voor wel 10 personen, en ook nu blijft mijn bord continue vol geschept worden door Sr. F. Met een volle buik worden we uitgenodigd om een show van de kinderen te krijgen. Wederom ook hier weer genoten. Het leuke was dat ik als jonge man de meisjes erg verlegen maakte, omdat ze geen mannenbezoek gewend zijn. Ook tijdens de diverse dansjes was het continue giechelen. Na de show heb ik de petten van KLM, wat pennen en ballonnen aan de kinderen gegeven, en van de ballonen werd direct gebruik gemaakt (zie foto Wahacotte). Vervolgens met de zuster de administratie doorgenomen. Het zag er prima en georganiseerd uit. Bij het afscheid zwaait iedereen ons uit met de petjes op en de andere zaken in de hand. Vervolgens hebben Chandana en ik besloten terug te rijden naar Kurunegale, omdat het dan minder ver rijden is de volgende dag naar Polgahawala waar we Tilly en Ineke weer op gaan pikken. Om 20.25 uur komen we aan en verblijven we in hetzelfde hotel als een week geleden. Gelukkig werd ik direct herkent, welkom geheten en kreeg ik zonder iets te vragen een upgrade! Vervolgens nog samen met Chandana genoten van een heerlijke rice en curry en dan moe maar voldaan naar bed.

13 november - Gabriël
In Pusselawa aangekomen krijg ik een ketting omgehangen die gemaakt is van theebladen, dit moet echt uren hebben gekost om te maken (zie foto Pusselawa 1). Ook hier eerst de administratie samen met de zuster doorlopen en foto’s gemaakt van de aanwezige kinderen. Helaas is niet iedereen aanwezig omdat het veelal te ver rijden is voor de kinderen, die allemaal buiten het convent wonen. Dat mag de pret niet drukken. Wat mij opvalt zijn een oud vrouwtje met een jong meisje waar ik geen foto van hoef te maken omdat zij geen schrijfkind is. Na wat doorvragen blijkt dat de zuster had aangegeven dat iemand van Stichting Ayubowan vandaag aanwezig zou zijn en dat zij graag dit schrijnende geval wilde voorleggen. In een namens deze mensen door de zuster geschreven brief staat dat ze enorm arm zijn en dat hun huisje nodig gerenoveerd moet worden. De zuster voelt zich enigszins bezwaard dit te vragen en geeft aan dat zij verder geen aanvragen heeft alleen dit schrijnende geval. Na de lunch stel ik voor dat ik dat huisje wil zien. Dat nieuws gaat snel rond en even later zijn er nog 4 personen die graag met ons mee willen rijden omdat zij ook in die richting wonen. Resultaat is dat we met 8 personen op pad gaan. Iedereen netjes afgezet, en Chandana geeft aan dat we de volgende keer maar beter met een 4 wiel aangedreven auto op pad moeten gaan…..zo stijl en slecht was het bergweggetje! Uiteindelijk zijn we op de plek waar het huisje staat. Het is keihard gaan regenen en snel is duidelijk dat dit geen gezonde leefomgeving is voor het meisje en haar moeder (zie foto Pusselawa 2 en Pusselawa 3). Overal staan potjes om het water op te vangen, want het dak lekt, de muren vertonen grote scheuren, er is geen elektriciteit, en tot overmaat van ramp blijkt dat het hokje, ik schat van 3m2 zowel als slaapkamer en als keuken fungeert. Er wordt ook nog op hout gekookt, dus je kunt je voorstellen dat het er redelijk blauw staat en dan de stank. Net voordat je de slaapkamer annex keuken inloopt kom je in een soort voorkamertje waar dan werd je kunt zitten. Ik heb er foto’s van gemaakt, maar in werkelijkheid is het nog veel meer verschrikkelijk om te zien. Ik heb aangegeven dat dit niet de core business is van onze stichting, maar dat ik wel ga kijken of we het op een andere manier kunnen regelen, uiteraard zonder enige vorm voor toezegging. Dat begrijpt men en ze bedanken me vervolgens alleen al om het feit dat ik een kijkje heb genomen. Het zou fijn zijn als we op de een of andere manier een sponsor kunnen vinden om dit gezin te helpen! Na deze enerverende dag komen we uiteindelijk na enkele uren rijden aan in Kandy.

13 november Tilly en Ineke
Om 06.45 uur worden we gewekt door rustgevende Sri Lankaanse muziek. Goh wat aardig denken we nog, maar om 08.00 uur als we vertrekken draait de muziek nog steeds. Volgens de zuster heeft het iets van doen met de vrijdag, misschien iets Hindoestaans, wie het weet mag het zeggen. Maar na ooit op één ochtend vanaf 05.00 uur wakker te zijn geworden door het gebed van de Imam, de monnik en de klokken van de katholieke kerk is dit nog bijzonder prettig. Bij aankomst in het tehuis van Badulla voor ons ontbijt horen we tot onze schrik dat de trein naar Gampola niet om 13.00 uur maar om 08.30 uur vertrekt. Perplex en snel nemen we afscheid om toch de ochtendtrein te halen, omdat anders ons hele schema in de war loopt. Gelukkig ontmoeten we volgende week donderdag de nieuwe contactpersoon van Badulla en zullen we hem vragen nog wat foto’s te schieten en met de zusters de kinderen door te nemen. Geen ontbijt en een beetje stress later zijn we op het station van Badulla, zie foto, en boeken we stoelen in de observation saloon, de laatste wagon van de trein. Er wacht ons een unieke treinreis. In het begin is het nog wat bewolkt maar dan klaart het op en wordt het zonnig. De mooiste landschappen komen voorbij in het traject van Badulla naar Gampola dat 7 uur duurt. We zien groene rijstvelden, heuvels vol dennenbomen, de bekende Elgin waterval, Hatton plateau met zijn lapjesdeken aan groentevelden, Adam’s Peak, de hoogste berg van Sri Lanka en normaal verstopt achter de wolken, de theeplantages en hun fabrieken van het Nuwara Eliya district, de huisjes van de theeplukkers, vaak klein en armoedig maar ook hier en daar ruimer en fris ogend, mooie oude stations die doen denken aan onze stations van vroeger en nog veel meer. We genieten van de Sri Lankaanse verkopers op het station die voor ons helaas niet echt eetbare waren aanprijzen (wade wade) en van de treinreizigers die vrolijk lachend aan de trein hangend. Een reis die we iedereen kunnen aanraden. Zie foto’s voor een impressie. Helaas met geen ontbijtbodem en alleen wat water, fruit en crackers in onze tas raken we behoorlijk ontregeld en voelen we ons slap. Bij aankomst in Gampola nemen we een tuk-tuk naar het Good Shepherd Convent en na een kop thee rusten we eerst wat uit om weer op kracht te komen. We genieten vervolgens volop van het diner met de zusters, oude bekenden. Ook deze avond trakteren de meisjes ons op zang en dans, zie foto. In bed eindigen we de dag wederom met muziek, maar nu van de naast gelegen locatie waar een trouwfeest aan de gang is!

12 november - Gabriel
Vandaag zijn we vanaf Kalmunai vertrokken richting Bedulla. Nog een convent bezocht, echter zal Ineke in haar verslag daar wellicht iets meer over vertellen.... Na enkele uren rijden zijn we daar aangekomen. Korte tussenstop gemaakt bij een resthouse waar we hebben genoten van een heerlijk soepje. Aangekomen in Bedulla was het noodweer geworden, echter heeft dat de pret bij ons ontvangst aldaar zeker niet bedorven. Na aankomst viel op dat alle kinderen die daar zaten van groot tot klein wonderbaarlijk goed engels spraken, erg leuk om zo een goede conversatie te hebben. Tijdens de rondleiding door de kinderen bleek als snel weer dat ze je allemaal graag aan de hand de weg willen wijzen en net als gisteren was ik op pad met meer dan tien giechelende en engels sprekende meisjes, maar ook een jongetje. Ik heb daar echt van genoten. Ik kom de laatste dagen echt van de ene nieuwe in de andere nieuwe ervaring. Zoals gepland zullen Tilly en Ineke met de trein hun reis vervolgen en zal ik samen met de chauffeur met de auto verder gaan. Na de laatste gezamenlijke snack in het convent in Bedulla hebben de chauffeur en ik afscheid genomen en alvast en stuk verder gereden zodat het morgen wat korter rijden is. Hij had een grote verrassing. Hij weet inmiddels dat ik een grote fan ben van massages en hij heeft geregeld dat ik in een spa een heerlijke relaxe behandeling heb gekregen, van een hoofdmassage (erg aparte ervaring zo die olie op je hoofd), tot een massage, tot een stoombad met als afsluiting een heerlijke sauna. Aangezien Ella hoog ligt, zo rond de 1300 meter is het daar maar 20 graden en is een sauna prima te doen. Momenteel zit ik in een prachtig hotel met een kamer die uitzicht geeft op een prachtig dal. Of dat zo is moet ik morgen bekijken aangezien het donker was toe we aan zijn gekomen.
Nou dat was het even vanaf mijn zijde, ik zal binnenkort weer een stukje plaatsen. Ook Ineke en Tilly zullen morgen of overmorgen weer een kort verslag plaatsen. Ik hoop dat zij het bij hun speciale treinreis erg naar hun zin zullen hebben.
Groetjes Gabriël

12 november
Vroeg op, maar een stevig ontbijt maakt veel goed. We worden uitgezwaaid door de zuster en de meisjes, zie foto, die vandaag iets later beginnen omdat ze op school de Kerstactiviteiten gaan doen. Om 08.00 uur op pad naar Carmel’s girls home in Akkaraipattu, drie kwartier rijden, via een mooie route door rijstvelden en langs nog (half)dichte winkels, zie foto. Voor de kinderen kopen we onderweg wat snoepgoed en bij aankomst staan ze al klaar voor het welkomstritueel met slingers en stip en gevulde ballonnen. Een mooie show met zang en dans volgt in het twee jaar oude tehuis. Dan mogen we het nieuwe onderkomen van de zusters bekijken, gefinancierd door een buitenlandse partij. Het is één woord ongelooflijk! Het is ontworpen door een architect uit Colombo en ziet er uit als een moderne villa. Hoge ruimten, schuine daken en mooie tegels op de vloeren. Heel fraai maar qua onderhoud niet zo praktisch, aldus een zuster. Tja daar zit wat in. Daarmee blijft overeind dat de zusters hulp nodig hebben om alle 40 meisjes te kunnen voeden en te zorgen dat ze naar school kunnen. Want alleen met een mooi huis kom je er dus niet. Ze vragen hulp aan en hebben de offerte al klaarliggen. Wellicht dat we hier een speciaal fonds kunnen oprichten. Na een vroege lunch met heerlijke zelf gemaakte koekjes en wijn rijden we door. Het landschap is gevarieerd met zijn vele rijstvelden. Er wordt hard op het land gewerkt, zie foto met buffels. Na de rijstvelden wordt het groener en zien we rubber- en teakbomen. De weg is ook hier slecht en heeft vele bochten. Een heerlijke groentesoep bij een resthouse geeft weer vernieuwde energie. Het is alles bij elkaar toch ruim 4 uur rijden naar Badulla, waar we het volgende tehuis gaan bezoeken. Tilly en Ineke hebben hier beide schrijfkinderen en die zijn heel blij ze weer te zien, zie foto. Ook dit tehuis is met hulp van een derde partij van een tweede verdieping voorzien. Hier zijn oa. de slaapzalen. Het is stukken ruimer zo en mooi schoon. Ook de studieruimte beneden, zie foto is groot en ruim. Een hele verbetering met de vorige keren dat we hier waren. Gabriel en onze chauffeur rijden voor het diner door, want voor de komende dagen scheiden onze wegen om alle tehuizen en projecten te kunnen bezoeken. Gabriel gaat naar Pussellawa, Matale en Wahocotte. Tilly en Ineke nemen Gampola en Polgahawela voor hun rekening. We brengen de avond door met de kinderen die ons na het eten trakteren op een dansvoorstelling. Waarna wij met hun een rondje bingo spelen. Voor iedereen een prijs. Dan overnachten we in het Parlour house hotel waar de laatste tweepersoonskamer voor ons is, maar dan wel met 1 dubbelbed. Het kost ons 1000 roepies en dat is omgerekend 7 euro zodat we het er maar voor doen!

11 november
We nemen afscheid van de leuke zusters in Batticoloa en hoeven maar een kwartiertje te rijden voor ons eerste bezoek aan het tehuis van de Messengers of Jezus in Kallady, zie 2 foto’s. Na de tsunami was het hele huis hier verwoest, maar het is nu weer prachtig opgebouwd. De tuin oogt kaal maar verzorgt, zie foto, en er is een speeltuintje. De binnenkant van het huis is echter nog steeds heel sober. Een aantal meubeltjes en een nieuwe koelkast staan op de wensenlijst, zie foto van een kale zaal. De locatie van het pand is echter fraai gelegen aan de lagune. Daar liggen de kano’s van de vissers op de kant, een mooi beeld voor een groepsfoto. Het gaat maar net goed, want met zoveel personen op een houten bootje, levert het nodige gekraak op. Gelukkig geen schade! Om 11.00 uur komen we aan in het jongenstehuis in Kurukkelmadam. Ook hier lopen we net als gisteren achter de muziek aan. Een van de broeders blijkt zeer muzikaal. Op gitaar begeleidt hij de aanwezige jongens bij een aantal korte zang en voordrachtpresentaties. Daarna nemen we de schrijfouderlijst en de bankboekjes door, zie foto, met een van de broeders. Na het sporten met de jongens, zie foto, krijgt Gabriël een rondleiding door hen. Normaliter kun je maar twee kinderen hand in hand meenemen, echter blijkt het in Sri Lanka ook mogelijk om aan twee armen ongeveer 14 jongens op sleeptouw te nemen. Enige risico is wel dat het door een deur gaan erg lastig blijkt! We genieten van een Duits georiënteerde lunch met oa. cordon blue en frites met ketchup. De jongens krijgen rijst met dal, zie foto. Leuk is het om een van de schrijfkinderen weer te zien, die we al kennen van onze eerste schrijfouderreis in 1999. Een leuke gast die nu 20 jaar is en handig blijkt te zijn met computers. Na het eten een rondje door de gigantische moestuin, met onder andere rijpe bonen, zie foto, maar ook een groot kippenhok. Nog wat individuele foto’s en een groepsfoto, zie foto, later gaan we door naar Kalmunai, de laatste stop van vandaag. Het wegdek is hier in tegenstelling tot de rest van de oostkust al totaal vernieuwd en de stad oogt daar door schoon en rustig, zie foto. In het tehuis wacht ons weer een warm ontvangst, met dans en heerlijke thee met dadels. We slapen vannacht in een hotel om de hoek en daardoor even wat rust om dit dagboek bij te werken en onze foto’s te downloaden. Om 19.30 uur worden we verwacht aan het diner en daarna is er nog een klein cultureel programma. Hopelijk kunnen we dan via de internetverbinding van het huis een update maken van dit reisverslag!!!

10 november
Uitslapen kan vanochtend maar net. Eerst worden vanaf 06.00 uur tot twee maal toe de klokken voor de ochtendmis geluid. Om 07.30 uur begint de school en is er overal hectiek en weinig rust. Ook staat vandaag het piano examens first en second grade gepland in de ruimte naast onze slaapzaal. Een heuse examinator uit Colombo, zie foto is aanwezig en hetgeen we horen klinkt zeker niet verkeerd. De zuster neemt ons mee voor een tochtje naar het naastgelegen scholencomplex van het St. Cecilia collega. Een moderne school met prachtige en educatieve muurschilderingen zoals van de missie en visie maar ook van de wereldkaart, het eiland Sri Lanka en de binnenkant van je oog, zie foto. Op het binnenplein staat een grote tribune en onlangs zijn er cricket- en basketbal wedstrijden gehouden waarbij de school prijzen heeft gewonnen. De schoolbibliotheek ziet er ook indrukwekkend uit, zie foto en net als we denken weer terug te keren naar het tehuis blijkt dat we niet zomaar hier zijn. In de grote aula worden we ontvangen met plastic bloemen en onthaald op een zang- en dansoptreden, zie 2 foto’s. Ook hier het ‘Heal the world’ lied en een prachtig hymn over Sri Lanka. Na een kort bedankje van Gabriel gaan we terug en ontmoet Tilly haar oudste schrijfkinderen die beiden getrouwd zijn en kinderen hebben en in Batticola wonen. Een warm weerzien. Ook een ander schrijfkind van een van de schrijfouders komt langs. Jong getrouwd en na 1 kind al weduwe geworden, nu hertrouwd met de broer en nog een kindje erbij. We praten wat en nemen foto’s. Dan onze lunch met kleine pompoentjes wat mandarijnen blijken te zijn, zie foto en heerlijk gevulde krab. Op weg naar een primary school in Kalavaini, noord van Batticoloa. De weg er naar toe is slecht door de regenval van afgelopen maand en de doorgaande weg is niet meer dan een zandpad met aan beide kanten water en soms ook een grote plas over de hele breedte van de weg, zie foto. Tilly is bang dat we met auto en al zullen wegdrijven, maar gelukkig is onze chauffeur niet voor een kleintje vervaart. Als een fietser er door heen kan rijden, dan kan hij het toch zeker ook! Op de school worden we muzikaal welkom geheten met een klein fanfarecorps bestaande uit trommels en melodica’s, zie foto. Na wat zang en dans mogen we ruim 40 kinderen uit elke leeftijdsgroep en van 2 scholen een prijs uitreiken omdat ze de beste van het jaar zijn geworden in engels, wiskunde of een ander vak, zie 2 foto’s. Deze 2 scholen maken deel uit van een groep van 17 scholen die hulp krijgen van Stichting Ayubowan hetgeen valt onder het project traumaverwerking. Onze vriend R, hoofd van een primary school is de grote drijfveer achter dit project samen met een grote groep leerkrachten, zie foto.
Door naar Mavadivembu waar Tilly contactpersoon is en de kinderen ons tracteren op een warm onthaal door de jongere kinderen, zie foto. Met hulp van onze vriend R kunnen we met de zusters de zaken grondig doornemen, want Engels spreken met hen blijft lastig. Naast schrijfouderschap, komen hier vandaan ook altijd veel verzoeken om projecthulp voor allerhande zaken als een koe, zie foto, nu met kalf!, een tuktuk en sanitairvoorzieningen, zie foto. Als stichting kunnen we niet in alle gevallen in de vraag voorzien en uiteraard is er een prioriteit als het gaat om primaire basisbehoeften en enigszins luxe zaken. We geven de zusters aan daar ook goed over na te denken. Verder vermaken de kinderen ons door zang en dans en Ineke wordt aan alle kanten aangeraakt, bewonderd en zelfs gefotografeerd vanwege haar andere kleurtje. Het is donker als we vertrekken. Bij onze vriend R staat ons een heerlijke maaltijd te wachten, zie foto. De huis annex eetkamer oogt gezellig en de woonomgeving is blijkbaar groot genoeg voor een gezin van 6, aangevuld met nog 4 andere familieleden waaronder oma en 1 inwonende student. Om 20.00 uur moeten we terug zijn in het convent voor het vierde optreden van vandaag. Zang en dans zijn in Sri Lanka favoriet. Het is weer erg leuk om te zien. Vervolgens zorgen Ineke en Gabriel voor een zang en theater act op ‘Why don’t you do right’ en proberen ze een dansact mee te doen. Nou dat valt nog niet mee! De meisjes lachen zich een bult! Tijd voor wat presentjes en dan naar bed, nou ja bed, eerst nog even foto’s downloaden.

9 november
Het belooft een enerverende dag te worden. Om 07.00 uur zitten we al aan het ontbijt, wat voor een aantal van ons niet zo eenvoudig is. Maar het valt mee, de zon schijnt en Gabriel wordt op zijn balkon begroet door een heuse aap en is direct klaarwakker. Om 07.30 zijn we aanwezig bij het maandagochtendritueel van St M College in Trincomalee. Een gigantisch grote aula vol met ruim 800 meisjes zit op de grond en luistert aandacht naar de openingcermonie door het hoofd van de school. Daarna worden wij uitgenodigd op het grote podium en wordt Stichting Ayubowan door haar bedankt. Tilly wordt spontaan gevraagd om wat te zeggen, hetgeen kort en bondig neer komt op; goede morgen, als jullie goed studeren dan zijn wij blij! Daarna zingt een koor van 40 meisjes het ‘We heal the World’ en dat is prachtig. We voeren vervolgens twee gespreken; een met het hoofd van de school over het studiefonds en het andere met een zuster die uit de Jaffna regio is overgekomen. Daar hebben we een schrijfproject lopen en ook het project Engelse les nagenoeg afgerond. We nemen met haar alle gegevens door en geven haar Harry Potter mee om voor te lezen! Dan op pad naar het gebied waar de oorlog tot voor kort nog hevig woedde. We willen de A15 weer eens proberen, in 2005 was het wegdek al niet veel, maar nu nog vééél minder. Het is één grote gatenkaas en we zien onze chauffeur steeds stiller worden, want dit is niet goed voor zijn wagen en wat als we pech krijgen. Als goedmakertje zien we een prachtig landschap met rijstvelden voorbij komen evenals vier in het wild levende olifanten, een prachtig gezicht, zie foto. We hebben gepland om tegen 14:00 uur in de buurt van Vakurai te zijn. 7 km ervoor is een pontje wat in 2005 nog heel idyllisch oogde en wat toen leuk was om over te steken door zelf aan de kabels te trekken. Nu is deze overgang een grote rommelige vlakte met name gestript door de oorlog en is al het mooie groen geslonken. Daarbij hebben we pech, want de oprijplaat van deze pont is net defect gegaan. Een half uurtje werk wordt gezegd, maar leer ons Sri Lanka kennen. Het wordt 2 uur wachten. Handig als je nog wat typwerk hebt, maar verder is het smelten in en buiten de auto. Als we eindelijk aan de beurt zijn rijdt onze chauffeur de auto voorzichtig het pontje op en weer af, het gaat maar net goed, zie foto. We kunnen door! Helaas is de weg niet echt veel beter. We rijden nu in het gebied dat in de laatste oorlog verboden terrein werd gemaakt voor de bevolking. Mensen werden hier uit hun huis gezet (het hoe is onbekend) en alles wat net na de tsunami opnieuw was opgebouwd kwam in het spervuur. Sinds een een half jaar is men weer terug en begonnen aan een grote opknapbeurt. Dit gebeurt regelmatig zoals we kunnen zien in samenwerking met NEHRP zoals op de daken staat, zie foto. Onze vriend die meereist is hoofd van een lagere school en heeft sinds 2005 een project bij ons lopen dat op 18 scholen in deze regio en in Batticoloa aandacht geeft aan traumaverwerking. Vele kinderen hebben een trauma opgelopen, door de tsunami in 2005 maar ook door de oorlog. Stichting Ayubowan zorgt voor de financiering van het programma dat wordt uitgevoerd door leerkrachten die dat vrijwillig doen. Dit wordt gegeven in de vorm van een naschoolse activiteit. We bezoeken een van de scholen, deze bevindt zich in dit gebied. Het is een grote school en de gebouwen zien er keurig uit. Op dit tijdstip zijn zes verschillende klassen aan de slag, van grade 4 tot 11, zie foto en wordt lesgegeven in allerhande vakken als engels en wiskunde. Het blijkt erg succesvol.. Dan moeten we helaas door want om 18.00 uur is het donker en Batticola is nog niet in zicht. In Vakurai vroeger een populaire badplaats zien we niets terug van enige levendigheid. In 2005 waren we hier even en was er ondanks dat de tsunami veel had vernield nog een dorps gevoel en zag je dat het ooit een mooie plek was. Helaas is er niet veel meer van over, zelfs de kerk bestaat uit een kale poort, een toren en wat muren en is dus nog niet opgeknapt. Onderweg weer veel controles door politie en leger, maar gelukkig ook weer drukte en hectiek als we dichter bij de stad komen. In Batticola worden we opgewacht door de zusters en kinderen van het St. Josephs Convent. Daarna een heerlijke maaltijd die er wel in wil, na een dag op rantsoen van water, bananen en wat crackers!

8 november
Na een ontbijt met fruit, ei en toast rijden we naar Trincomalee. Het is een tocht van 3 uur, met name door het slechte wegdek en een aantal controles is het nog best een afstand. Het leger is volop zichtbaar aanwezig en blijft dus waakzaam ondanks het feit dat de oorlog sinds februari voorbij is. In Trincomalee hebben we afgesproken met een schrijfvriendin van Ineke, ‘het meisje van de Singer winkel’. In 2005 hebben we haar daar gevonden in Kalmunai na een zoekopdracht van haar schrijfouders. In 2007 hebben we wederom in Kalmunai een ijsje met haar gegeten, ondanks dat ze toen in een andere Singer winkel werkte. Nu is ze klaar met Singer zegt ze, zie foto en gaat ze volgend jaar trouwen en wonen in Londen. Kijk dat is nou ook leuk zo dichtbij! We brengen de middag met haar en haar familie door in het huis van haar ouste zuster waar ze logeert. Haar neefje vierde gisteren zijn tweede verjaardag. We krijgen nog een restje verjaardagstaart. Daarna bezoeken we gezamenlijk het strand en een Hindoe tempel. Een andere vriend van ons en zijn dochter zijn ondertussen uit Batticoloa aangekomen. Zij reizen morgen met ons mee terug vanwege een project dat we na de tsunami in 2005 hebben opgestart en dat we gaan bezoeken. We dineren ’s avonds met zijn allen hotel Club Ocenanic in Uppuveli, direct gelegen aan het strand. Nog even meezingen op Una Paloma Blanca gezongen en gespeeld door lokale muzikanten en dan naar bed.

7 november
Goed uitgerust beginnen we de dag met een piano en blokfluit concert van Tilly en zingen we Engelse liederen, zie foto. Onze gastheer heeft vele jaren in New York gewoond dus spreekt en zingt het Engels geweldig. Om 10.15 uur zijn we terug in het tehuis. Chandana onze chauffeur voor de komende tijd is gearriveerd. Leuk om hem weer te zien. We maken een groepsfoto van kinderen en zusters en geven elk kind een mooie ring dan wel armband. Zuster T heeft haar handen vol aan alle zorg, dus ook voor haar een glimmende ring als dank, zie foto. Ton gaat terug naar Negombo en met Gabriel in ons midden gaan we na de middag op pad richting Trincomalee. Een wijziging in onze route. We maken wat mooie tussenstops zoals bij de grote boeddha in Kurenegala, zie foto, de Temple of the Rock in Dambulla, zie foto, een houtsnijwerkplaats in Sigirija, zie foto om daar vervolgens ook te overnachten. In onze ruime kamer in het Lions hotel hebben we uitzicht op de Elephant Rock, zie foto. Het regent weer om 15.30 uur, zoals elke dag, maar we zitten droog en genieten van een gezellige avond met zijn viertjes.

6 november
Redelijk uitgerust beginnen we de dag. Om 10.00 uur ontmoeten we Ton Langhout en Gabriel Koetsier die ons vandaag gaan vergezellen. Ton gaat het secretariaat vanaf 1 januari overnemen van Tilly. Gabriel is belast met de projecten van Stichting Ayubowan. Allereerst een bezoek aan een studieproject in Chilaw. Met het hoofd van deze middelbare school spreken we de administratie door van dit studieproject. Nog even met de zuster op de foto en Engels praten met een grote groep studentes, zie foto. Kilometers verderop, als we even onder een weg een broodje eten, komt een vader met dochter de zaak binnen lopen. Blijkt dat dit net een van de studentes te zijn die we in Chilaw hebben gesproken. Ze is bijna klaar met haar studie en wil dan naar de universiteit om te studeren voor cardioloog. Het blijkt dat studeren voor dokter geliefd is vanwege de hoge kwaliteit van het onderwijs en het toekomstperspectief. Vaak een baan in het buitenland. Onze volgende stop is het tehuis van de Holy Family sisters in Kurenegala. Een leuk weerzien met Sr. T die op hoge leeftijd nog steeds de correspondentie met de kinderen in dit tehuis coördineert, maar ook de andere drie zusters zijn erg gastvrij. Ton en Tilly lopen alles door, zie foto. Gabriel en Ineke bespreken met de andere zuster, zie foto, een mogelijk nieuw project, haar droom zoals ze het zelf zegt, een verdieping op het gebouw. Het huidige tehuis bestaat uit twee losse naast elkaar gelegen panden hetgeen regelmatig voor praktische problemen zorgt bij de zusters. De zuster gaat een en ander op papier zetten en offertes aanvragen. Dan is het tijd voor het avondeten met – we geloven het bijna niet – heerlijke pizza! Na de koffie krijgen we een prachtig dansoptreden, zie foto, te zien van de meisjes onder leiding van een studente dans. Ton en Gabriel reizen af naar een hotel waar ze de enige gasten zijn, wij slapen bij een bevriend echtpaar van zuster T een paar huizen verderop. We bomen met hun de avond uit.

5 november
Om 5 uur in de ochtend arriveren we veilig op de luchthaven van Sri Lanka. Zoals alle keren hiervoor ook nu weer een lange rij voor de douane en lang wachten op onze koffers, maar dan zijn we er ook echt. Een taxi brengt ons door het drukke ochtendverkeer naar Negombo, Bolawalana, waar we bij de Good Shepherds zusters kunnen verblijven. De ziekenboeg – nu leeg – wordt onze slaapplek. Ach we zijn gekker gewend, zoals ooit in een ruimte achter het altaar in de kerk. De middag gebruiken we om met de zuster superior de schrijfouderlijsten door te nemen, welke kinderen er binnenkort O (Mavo) of A (Havo) examen gaan doen en om vragen van schrijfouders beantwoord te krijgen. We bekijken verder de wensen tav de uitbreiding van de keuken waar het veel te klein en primitief is om te koken voor de 45 kinderen, zie foto. Ook de huidige lockers bevallen goed, zie foto, maar ze willen er nog veel meer. We maken wat foto’s. Een mooi project dat hier verder loopt – met hulp van een Noorse organisatie - is een beroepstrainingscursus. 36 meisjes van 17-18 jaar van diverse tehuizen leren gedurende 1 jaar allerlei vaardigheden om eenvoudig werk te kunnen doen, zoals werken in de kledingindustrie. Dezelfde middag in het MN Convent merken we dat ook daar vraag is naar dit soort gerichte training. Er worden al cursussen gegeven in de avonduren voor de arme mensen uit de buurt. In een slecht verlichte ruimte treffen we meisjes aan die kralen rijgen op sarongs. Dat moet toch eenvoudig beter kunnen met goede verlichting. De zuster adviseren we een voorstel te schrijven met begroting zodat wij haar hierbij kunnen gaan helpen. Wellicht ook een plan van aanpak om de prachtige tassen, zie foto, die ze laat zien op de markt te zetten. We ontmoeten verder nog Mathilda die al 30 jaar schrijft met een schrijfouder uit Nederland en zuster RM die morgen afreist naar het hoge noorden waar een Good Shepherd Convent heropend wordt. Een hele stap. Net als de tuk tuk die we terug nemen. Overal om je heen rijden bussen, brommers, auto’s, het is maar duimen dat het goed afloopt. Negombo een grote bedrijvigheid op de weg maar ook in de talloze winkeltjes langs de weg. Om 19.00 uur eten we met de 13 zusters aan een lange tafel onze mie, viscurry, groente met als toetje een heerlijke springrol gevuld met gemalen kokosnoot en honing.